Of ik misschien eens zou willen komen praten, opperde ze via de telefoon. ‘Er zijn wat kwesties waar ik al een tijdje mee rondloop.’
We hadden elkaar een maand eerder ontmoet tijdens een bijeenkomst waar ik gesproken had over erfrecht en nalatenschapafwikkeling. Ze was me opgevallen omdat ze me een beetje aan prinses Beatrix deed denken.
‘Ik heb er nog met niemand over gesproken,’ vertelde ze me toen ik met een kop koffie tegenover haar zat, ‘maar ik heb twee maanden geleden gehoord dat ik naar alle waarschijnlijkheid het volgend voorjaar niet haal. Omdat ik geen partner of kinderen heb, denk ik dat het tijd wordt om een aantal zaken goed te regelen.’ Iets in haar ogen zei me dat ze op dat moment niet wilde ingaan op de emoties die haar voorspelde levenseinde ongetwijfeld met zich meebrachten.
‘U heeft ook geen familie?’ vroeg ik.
‘Oh, zeker,’ antwoordde ze opgewekt. ‘Ik kom uit een groot gezin, maar mijn broers en zusters zijn, voor zover ze nog in leven zijn, allemaal ouder dan ik en wonen ver hier vandaan. Ik wil ze er niet mee belasten. En hun kinderen…. nee.’ Ze roerde even in haar koffie.
‘Weet u,’ vervolgde ze ‘omdat ik altijd de alleenstaande “tante” bent geweest, heb ik ook een bepaalde rol binnen de familie vervuld. De onafhankelijke, de onpartijdige en misschien ook voor sommigen de eigengereide tante.’ Ze glimlachte even. ‘Ik wil die onafhankelijke, zelfstandige rol behouden. Ik wil niet dat anderen na mijn dood door mijn spullen moeten of inzage hebben in hoe ik mijn leven had ingericht. Dat is privé. En ik wil al helemaal geen gedoe over mijn nalatenschap of getouwtrek over mijn spullen. Begrijpt u dat?’
Ik knikte.
We spraken door over de opties die ze had en de mogelijkheid om nu al het nodige vast te leggen in een LevensDossier, zoals bij welke instanties ze verplichtingen had lopen, waar ze haar papieren bewaarde, hoe ze haar administratie had ingericht et cetera. Daarnaast zou ze bij testament een executeur kunnen benoemen die na haar overlijden de nalatenschap voor haar zou kunnen afwikkelen, zodat niemand van de familie daarmee belast zou worden. Bij het derde kopje koffie vroeg ze me of ik haar zou kunnen helpen bij het aanleggen van dat LevensDossier, ze zou me eenvoudig op weg kunnen helpen en mogelijk zou ik het ook deels bij haar thuis kunnen doen? Ik zegde toe en dat was het begin van een bijzonder contact met een vrouw die ik helaas maar kort heb mogen kennen, maar voor wie ik een diepe bewondering en sympathie voelde.
Ze overleed sneller dan verwacht en bracht haar laatste weken door in een hospice. Mij had ze tot executeur benoemd. De afwikkeling van haar nalatenschap is nu nagenoeg afgerond en – geheel volgens haar wens – zonder gedoe binnen de familie. Overigens een bijzonder aardige familie, zo is me gebleken, waarvan ze de jongere generatie ruimhartig heeft laten delen in alles wat ze in haar leven tot stand heeft gebracht.