Als ik het verpleeghuis binnenkom lopen staat mevrouw al ongeduldig op mij te wachten. Ze ziet er prachtig uit. Vanwege het mooie weer heeft ze, net als ik, een jurkje aangetrokken. Enthousiast zegt ze: ‘Wat heb jij een mooie jurk aan, wat vind je van die van mij?’
Terwijl we samen naar haar kamer lopen, vertelt ze dat ze de jurk eigenlijk te chic vindt voor een doordeweekse dag. Het is er meer één voor een speciale gelegenheid vindt ze. Ik ben het niet met haar eens. Hij staat haar prachtig en bovendien, waarom zouden we er alleen op speciale dagen mooi uit mogen zien. En wanneer is het dan eigenlijk zo’n speciale dag?
”Ze vertelt dat ze de jurk eigenlijk te chic vindt voor een doordeweekse dag.”
Samen komen we tot de conclusie dat elke dag speciaal kan zijn. Dat je er (samen) iets bijzonders van kan maken. Ook als dementie je parten speelt en je niet alles meer weet of begrijpt en kan doen. Momenten als lichtpuntjes in haar leven zoals het dragen van die mooie jurk, samen thee drinken en gezellig kletsen over alles wat haar bezig houdt of haar ingetogen pianospel voor haar medebewoners.
En wat het vooral voor mij bijzonder maakt is haar blijdschap. Zichtbaar aan haar grote glimlach, die op haar gezicht verschijnt, als ik haar vertel dat ik volgende week weer op bezoek kom. Een moment waarop ik mij opnieuw realiseer hoe bijzonder het is dat ik daarmee kan en mag bijdragen aan het welzijn van deze lieve dame.