“Wat fijn dat je zo snel kon komen, ik weet echt niet wat ik moet doen”, zegt ze wanneer ik binnen stap. Mevrouw heeft kort geleden haar man plotseling verloren. Terwijl we een kopje thee drinken, vertelt ze over dat vreselijke moment: “Hij stond spierwit in de deuropening en zakte ineens in elkaar. Ik realiseerde me direct dat het mis was. Ook schoot door mij heen dat ik voortaan alles zelf zou moeten gaan regelen. Maar hoe. Mijn man deed altijd de financiën. Ik keek er nooit naar. Dat was zijn afdeling”.
Mevrouw is bijna 80 en zoals veel vrouwen van deze generatie was er sprake van een traditionele rolverdeling. “Nu heb ik spijt” zegt ze, “ik had mij eerder met dit soort zaken moeten bemoeien. Nu weet ik echt niet waar ik moet beginnen: welke verzekeringen hebben we lopen, hoe zit het met de hypotheek en de bankzaken?”
”ik merk dat ik zoveel meer kan dan ik zelf dacht.”
Ik stel haar gerust. Stap voor stap gaan we aan de slag. Aan de hand van bankafschriften en papieren, die netjes in mappen zijn gearchiveerd, krijgen we al snel inzicht. Mevrouw is zichtbaar opgelucht nu ze weet waar ze aan toe is. Nadat we een overzicht hebben gemaakt van wat er zoal gedaan moet worden, verdelen we de taken. Ik vind het belangrijk dat mevrouw ook een aantal zaken zelf doet. Dat is goed voor haar verwerkingsproces en voor het opbouwen van haar zelfstandigheid. Hoewel ze het spannend vindt, gaat ze met mijn aanmoediging aan de slag.
Als ik haar een paar dagen later bel om haar te vragen hoe het met haar gaat en of het is gelukt met de acties die ze zichzelf had toebedeeld, reageert ze enthousiast: “ik merk dat ik zoveel meer kan dan ik zelf dacht. Eigenlijk is het niet zo moeilijk. Stiekem ben ik best een beetje trots op mijzelf”. Terwijl ik mevrouw dit hoor zeggen, voel ook ik mij trots, trots op haar! Ze doet het toch maar. Natuurlijk is er verdriet en gemis én tegelijkertijd voel ik haar energie om het leven opnieuw aan te gaan en een nieuw perspectief voor haarzelf te vinden. Ik heb alle vertrouwen in haar, ze komt er wel!