Een tafel vol met paperassen, ordners, plastic mapjes en vooral veel losse blaadjes: het is een chaos bij Margriet en ze is de wanhoop nabij. Haar man Robert, 56 jaar, is onverwachts overleden en met het verdriet en gemis, leeft ze in grote onzekerheid over haar eigen toekomst. “Hoe heeft hij zijn pensioen geregeld? Verdien ik wel genoeg in mijn eentje om hier te kunnen blijven wonen? Hoe moet het met de kinderen als ze straks allebei willen studeren?“.
Margriet heeft het geluk dat haar werkgever haar graag wil steunen. Omdat de werkgever mij kent, belt hij me op met de vraag of ik Margriet kan helpen. We bespreken de opties en hij zal Margriet aanbieden dat ze gebruik kan maken van mijn diensten, op kosten van de werkgever.
”Ze weet dat ze aan de slag moet, alleen niet waar ze moet beginnen”
Een week na de uitvaart van Robert, zit ik bij Margriet aan tafel. Het is duidelijk dat het overlijden van Robert nog onwerkelijk is, ze praat en praat en haar tranen blijven stromen. Na verloop van tijd wijst ze naar de tafel waar alles ligt. Ze weet dat ze aan de slag moet, alleen niet waar ze moet beginnen. Bij het bellen voor een afspraak heb ik gezegd: “Leg alles maar op tafel wat je tegenkomt en gevonden hebt; je zult zien dat we na twee uur alles hebben teruggebracht tot één overzichtelijke map en een stappenplan”. We gaan aan het werk en beginnen met de meest dringende vragen van Margriet: hoe zit het met zijn pensioen en kan ik in het huis blijven wonen?
We werken stap voor stap de papieren door, vernietigen wat oud is en ordenen wat bewaard moet blijven. Margriet vertrouwt op mijn expertise en laat zich loodsen. Na twee uur hebben we een volle ordner, een lijstje met wat te doen en een vuilniszak met papiersnippers.
Margriet en ik verdelen de taken en gaan allebei bellen. Margriet belt met de notaris met een script wat ze moet vragen en doen en ik met een pensioenverzekeraar. Die laatste is bij ons bekend omdat er een flinke achterstand is en als verse weduwe heb je niet de teflon laag die je helpt om door de barrières heen te komen.
Na een half uur maken we de balans op en nemen nog eens door wat Margriet de komende periode gaat doen. Margriet beseft dat ze er vanaf nu alleen voor staat, maar dat ze het gelukkig niet alleen hoeft te doen. Ze zal met haar werkgever bespreken hoe ze het zo kunnen regelen dat ze niet te lang uit het arbeidsproces is. Dat is beter voor haar en ook voor haar werkgever.
We maken een nieuwe afspraak voor de week erop. Ik kom daarna nog tweemaal en na anderhalve maand heeft Margriet alles op de rit. Ze weet wat ze kan verwachten en wanneer, wat ze dan moet doen en ook dat ze me te allen tijde kan bellen. Tijdens het laatste gesprek hebben we het ook over de mogelijkheden van rouwverwerking gehad, ze staat open voor tips. Ook wil ze zoeken naar uitbreiding van werk, bij haar huidige werkgever of elders. Inmiddels is ook duidelijk dat ze in het huis kan blijven wonen.
Met de werkgever voer ik een evaluatiegesprek met op mijn verzoek, het hoofd P&O erbij. Zij denken erover na hoe ze deze nazorgservice in hun arbeidsvoorwaarden kunnen opnemen.
Met een paar middagen werk staat alles op de rit en kan Margriet zelf verder. Het was voor mij heel bijzonder om aan te kunnen sluiten bij haar veerkracht toen ze totaal uit het lood geslagen was. Aanwezig zijn, rust en structuur is wat ik haar heb kunnen bieden en daarmee een nieuw perspectief.